مضمونِ شعرهای آن اخلاقی، عاشقانه و مسائل دینی است. حقانی که از مقام ها و رپرتوآر آوازی رایج در موسیقی مازندران است، معمولا در مجالس بزرگ سالان اجرا و خوانده می شود.
احمد محسن پور، در کتابِ «در جستجوی نغمه های گم شده» صفحه ی 38 می نویسد:
«فرم دوازدهم معروف به «فرم صنم جان» است. «صنم جان» یا «صنم» نوع دوم که در شرق مازندران رایج است،
دارای دو قسمت می باشد. قسمت اول آن با اشعار دوازده هجایی منطبق است. علاوه بر این، در اولین قسمت این فرم، تکه یا واژه ای وجود دارد که با تلفیق کلام «صنم جان» و «نازنین» در شروع، در فواصل مصراع های این اشعار کاربرد پیدا می¬کند. افزون بر این، واژه ها و تکه هایی که با مصراع های این اشعار انطباق دارند دارای متری معین هستند، اما واژه ی موسیقیایی که با کلام صنم جان منطبق است، چه در شروع و چه در فرود، دارای متر آزاد می باشد. قسمت دوم این فرم دارای ریتم دو ضربی است و با اشعار یازده هجایی هم خوانی دارد. این دو قسمت به دنبال هم به اجرا در می آیند و به طور مکرر ادامه پیدا می کند.»
