یحیی قدیری بایع کلائی

یحیی، فرزند ذکریا، زاده ی 26/7/51 در روستای بایع کلای پل سفید است. او نوازنده ی سازهای: للـه وا، سرنا، غرنه، دوتار، ده‏سر کوتن(نقاره) و تنبک مازندرانی( کَش دَمبک) است.
قدیری، در دوران نوجوانی، فراگیری للـه وا را در کنار پدر بزرگ مادری اش به نام عزیز نصیری و پدرش (ذکریا) شروع کرد. به تدریج، پس از انتشار نوار کاست حسین طیبی و ارسلان طیبی، از سبک آنان پیروی کرده و بهره ها برد که پس از دادن آزمون نزد ایشان و اخذ مجوز از آنان، آموزش للـه وا را در سواد کوه آغاز کرد.
هشت سال است که به علاقه مندان نواختن للـه وا را می آموزد و معمولا قطعات زیر را به هنر جویان آموزش می دهد: کتولی ، کل حال، مش حال، بُور سری یا دنباله ی مش حال، گله ره بردن، کمر سری، کوک داری یا سلیم، کرچال، امیری، طالبا، نجما، عباس خوانی، پر جایی حال و انواع ترانک ها.

وی در کاست های منتشر شده بی گمون، کوچ و روجین و در کنسرت های مختلف با گروه های وارش به مدت 25 سال و گروه های شواش مغوم، امیر پازاواری، ترانه، نجما، سمای البرز و چکل سواد کوه به عنوان سرپرست همکاری دارد.

گویی موسیقی بخشی از نام اوست!
او متولد 1332 ساکن گرجی محله‌ی بهشهر بود. آشنایی‌اش با موسیقی، از ضرب گرفتن برای پدرش آغاز شد و بعد از آن با ویولون آشنایی پیدا کرد اما فعالیت‌ اصلی‌اش خوانندگی بود.
آواز خواندن را از دوازده سالگی آغاز کرد و صدایش در همان زمان از رادیو گرگان پخش شد.
پس از راه‌اندازی رادیو ساری در سال 1349، آهنگ‌های «لیلا خانم»، «ذبیح پهلوون»، «عامی دتر»، « قمر» و ... با صدای گرم اصغر کتولی از این مرکز پخش گردید.
وی در آغاز سال 1389 در اثر بیماری چشم از جهان فرو بست.

ساکن روستای گرجی محله‌ی بهشهر و از تیره‌ی گودارها بود. پسرش اصغر کتولی نیز یکی از خواننده‌گان به نام موسیقی مازندران است.

قدر کتولی، فرزند عزیز، شاگرد اَحد بود. نوازندگیِ او بیش‌تر به‌صورت تک‌سیم بوده‌است و به همین خاطر به یک‌سیم‌نوازی شهرت داشت. او در نواختن کمانچه‌ی سه‌سیم، بیش‌تر از سیم اول (نازک) استفاده می‌کرد و با تغییر پوزسیون، ملودی‌ها را اجرا و کم‌تر از سیم‌های بم‌تر بهره می‌برد.

سرانجام وی در سال 1355 و در سنی نزدیک به شصت سالگی دار فانی را وداع گفت.