آهنگ‌هایی که در این مجموعه گردآوری شده، مربوط به موسیقی دهۀ پنجاه مازندران است که برخی فولک نبوده و ساختار مازندرانی ندارند. از این‌رو، این آهنگ‌ها را می‌توان به چند دسته‌ی زیر تقسیم کرد:

1)      فولکلور

2)      تصنیف‌ها و ترانه‌هایی که براساس فولک شکل گرفته‌اند.

3)      تصنیف‌ها و ترانه‌هایی که برپایه‌ی موسیقی فارسی (ردیف دستگاهی)، کلاسیک غربی، پاپ و موسیقی‌های محلیِ دیگر استان‌های کشور مانند لری، کردی، بوشهری و ... تنظیم شده‌اند که تنها کلامِ آن مازندرانی است.

مجموعه‌ی حاضر، نسلِ جدید را با آهنگ‌ها، نوع سازبندی، خوانندگان، برخی نوازندگان، اشعار و بعضی آهنگ­سازانِ آن دوره آشنا می‌کند. در واقع، تلاش برای نشان دادنِ باقی‌مانده‌ی موسیقی آن زمان -هرچند  اندک- به نسلی جوان و ثبت و ضبط آن برپایه‌ی فن‌آوری نو، برای آیندگان از اهدافِ نگارنده در نگارشِ این کتاب بوده است

سودکلای بنافت از بخش دودانگه‌ی شهرستان ساری به‌دنیا آمد.
در34 سالگی یعنی سال 1349 به‌عنوان نوازنده و خواننده در رادیو ساری حضور یافت. یک سال بعد با مدرک تحصیلی ششم ابتدایی، به‌صورت کارمزدی به استخدام اداره‌ی فرهنگ و هنر در آمد و پس از شش سال فعالیت در این اداره، در سال 1356، پستِ نوازندگی را به‌دست آورد.
استاد طیبی در سال 1364 نشان درجه 2 هنری و در خرداد 1380 مقام درجه یک هنری را دریافت نموده است.
از او چهار آلبوم، در ایام پیش از انقلاب منتشر شد و نخستین اثر نوازندگی‌‎اش پس از انقلاب را با نام « لَله‌وا» در سال 1365 از سوی فرهنگ‌خانه‌ی مازندران منتشر کرد.
استاد در این اثر، قطعات ویژه‌ی للِه‌وا را نواخت. قطعاتی که هم‌اکنون منبع و ماخذ لَله‌نوازانِ مازندران است.
دو سال بعد و در سال 1367 هم‌کاری استاد ِ للَه‌وای مازندران با گروه شواش آغاز شد.
استاد حسین طیبی از سومین جشنواره‌ی موسیقی فجر تا هشتمین جشنواره، هر سال به‌عنوان نوازنده‌ی برتر شناخته شده است. او همچنین در مرداد سال 1370 در جشنواره‌ی آوینیون فرانسه و در شهریور همان سال در جشن هنر ایران در شهرِ دوسلدورف آلمان شرکت کرد.
تاکنون سیزده اثر از ساخته‌های او از رادیو پخش شده است.
استاد طیبی علاوه بر « لَله‌وا» به سازهای نی، سُرنا، نقاره و آواز محلی مازندرانی و آواز سنتی ایران (فارسی) تسلط کامل دارد. برای نخستین بار، او بود که به‌صورت ابداعی در آوازِ امیری از منطقه‌ی صوتیِ سوم « لَله‌وا» استفاده کرد و نُتِ «فا» دیز که تا آن زمان روی لَله‌وا وجود نداشت، به‌وسیله‌ی استاد حسین طیبی ابداع و رایج شد.
استاد طیبی برای نخستین بار به‌منظور آموزشِ درستِ « لَله‌وا» و حفظ و اشاعه‌ی قطعات و نغمه‌های این ساز، از سال 1364 در فرهنگ‌خانه‌ی مازندران تدریس را آغاز کرد و شاگردان و نوازندگان بسیاری را به موسیقی مازندران معرفی نمود.