همدم و مرهم درد ونوشه است
و نگران کیله ی او
او هم صدای آب را میشنود و هم صدای "کیله" خشک را،
کیوس گوران گوشش شنوای کوه وبیشه و دریاست....
کیوس گوران اوریمی در 7 خرداد 1317 هجری شمسی در اوریم سواد کوه ، متولد شده است. نام کیوس نامی است تبری که از روی پسر نخست قباد ساسانی و سردار خشایار شاه گرفته شده که سر سلسله دودمان باوندیان تبرستان می باشند. وی در سنین کودکی در روستای حاجی کلا می زیست. این روستا فاقد مدرسه بود بنابراین کیوس دوران ابتدایی را در روستای کفشگر کلا خواند و در قائمشهر دپیلم خود را در رشته طبیعی گرفت. وی میخواست در رشته پزشکی ادامه تحصیل دهد پس به تهران کوچ نمود و مقدمات را برای شرکت در آزمون فراهم کرد. با چند نفر از دوستانش عازم تبریز شد تا در آزمون پزشکی آن شهر شرکت کند. وی دراین آزمون موفق نشد و کیوس را در حالی که نمره قبولی داشت، مردود شمردند. بر همین اساس به هلند رفت ولی پس از مدتی اعلام شد که وزارت علوم مدرک صادر شده از دانشگاه هلند ی راهم قبول ندارد کیوس گوران نیز به ایران بازگشت.کار مطبوعاتی را با روزنامه اقتصادی بورس در تهران شروع کرد وسپس به روزنامه تهران جورنال ، که روزنامه انگلیسی زبان موسسه اطلاعات بود رفت.کیوس گوران در اسفند 1356 به درد گوش مبتلا شد . معالجات وپی گیری های وی در ایران نتیجه ای بر نداشت و پیگیری های خارجی نیز بی نتیجه ماند و کیوس گوران از شنیدن محروم شد. وی که عاشق نوای بلبل و رودخانه ولله،کتولی و امیری بود در شعر هایش می خواند، می نوازد ولله میزند و کتولی می خواند. او هم اکنون به کمک لب خوانی با دیگران ارتباط کلامی دارد. کیوس گوران شعر هایش را با حس و وسواس می خواند.این حس را می شود در اشعار فارسی و مازندرانی اش دید او تاکنون آلبوم هایی با نام های "مازرون"،"مازرون2" و "چل سال عاشقی"،"پس ته کویی" و "یاد اون روزا بخیر" منتشر نمود است. کیوس اولین شاعر تبری سرای این دیار است که در نخستین همایش تجلیل از نخبگان و مشاهیر مازندران توسط شبکه تبرستان صدا و سیما مورد تقدیر قرار گرفت.