چهار سال پیش، در چنین روزهایی اهالی موسیقی مازندران به ویژه آن‌ها که تخصص و علاقه‌شان به موسیقی فولک این منطقه مربوط می‌شد، در تب و تاب برگزاری «نخستین جشنوارۀ موسیقی بومی لیلِم» بودند. جشنواره‌ای که توسط شرکت فرهنگی هنری نسیم مهرآوا با امید و آرزوهای بسیار آغاز شد و با وجود دشواری‌های که در مسیرش قرار گرفته بود تا سه دوره ادامه داشت.
البته که برای همۀ کسانی که به موسیقی بومی عشق می‌ورزند توقف این جشنواره برای دو سال پیاپی موضوعی ناراحت‌کننده است و دست کم امسال -با توجه به وعده‌های داده‌شده از طرف شرکت برگزارکننده، مهرآوا- همگی انتظار لیلِم را می‌کشیدند که متاسفانه به دلیل فراگیری ویروس کووید 19 این جشنواره و دیگرفعالیت‌های فرهنگی به زمانی نامعلوم موکول شد.
اما غم‌انگیزترین موضوع چیز دیگری‌ست. در آرشیوهای عکس‌های لیلمِ 1 تصویر بزرگ‌مردانی دیده میشود که امروز دیگر در میان ما نیستند و احتمالا هرگز جای خالی‌شان در موسیقی مازندران پُر نخواهد شد.
«حسینعلی طیبی»، «آقاجان فیوج‌زاده»، «علی گلپور» و «ابوالحسن خوشرو» بزرگانی هستند که فقدانش غم‌انگیز و جبران‌ناپذیر است.
از برگزاری نخستین دورۀ جشنوارۀ «لیلِم» چهار سال می‌گذرد و روزگار بسیاری از بزرگان موسیقی مازندران را در طی این مدت از ما دریغ کرده است.
در چنین شرایطی ضرورت برگزاری جشنواره‌هایی از قبیل این جشنواره بیش از پیش احساس میشود تا بدین وسیله فضایی جهت شناسایی، معرفی و تشویق استعدادهای جوان و نسل آینده موسیقی حاشیه البرز فراهم شود و زبان و موسیقی مازندران جانی تازه بیابد.
امیدواریم با برگشتن شرایط عادی به جهان، بتوانیم بار دیگر قدمی در راستای حفظ و احیای موسیقی بومی برداریم و علاقه‌مندان و هنرمندان را همگی در لیلِم که به محفلی صمیمی بدل شده است، دیدار کنیم.
https://mehrava.ir/800-lilem111.html#sigProId6ee26570b1
