غلامرضا کبیری،سال 1297 در شهرستان ساری متولد شد.او بعد از گذراندن تحصیلات اولیه به سمت ادبیات و شعر روی آوردو به طبع آزمایی در سرودن شعر مازندرانی پرداخت.اشراف او به فرهنگ و فولکور مازندران سبب شد تا برخی از جاندار ترین و ماندگار ترین اشعار به گویش مازندرانی از سوی او سروده و بر ذهن و ضمیر مردمان این دیار بنشیند.از جمله این سروده ها منظومه بلند "کوچ" است که سرگذشت کوچ ایلی بزرگ از منطقه ییلاق به قشلاق را با هدایت "مختاباد" سرپرست این گروه روایت می کند و در آن ضمن دستمایه قرار دادن این رخداد مهم در زندگی مردم این منطقه،به فراز و فرودها و تلخی ها وشیرینی های زندگی مردمان با زبانی فخیم و شاعرانه می پردازد.این مثنوی بعد ها با گویندگی زنده یاد محمد دنیوی و گذاشتن موسیقی منطقه مازندران به یکی از آثار شنیدنی و ماندگار این منطقه تبدیل شد.ازاین شاعر مازندرانی علاوه بر سرودن شعر،دستی در ترانه و تصنیف سرایی داشت و برخی از تصانیف و ترانه های ماندگار مازندرانی حاصل طبع شعر اوست.تصنیف های موسیقی "خاک مهربان ،هوامشته وبهار نشونه " را برای رادیو تلویزیون ایران تهیه کرد. از تالیفات کبیری می توان به "تلاونگ تی تی " و "ساری شهر بی خزان من" اشاره کرد.ضمن آنکه شعر خوب " شوپه " ،"گلنسا" از ترانه های قوی و پرمایه این شاعر نو پرداز مازندرانی است که بارها از سوی هنرمندان مازندرانی اجرا شده است. غلامرضا کبیری روز جمعه 20 اسفند ماه 1389 و بعد ازطی چند مدتی بیماری به دیار باقی شتافت.