مازیار با نام اصلی عبدالرضا کیانی‌نژاد (۱ تیر، ۱۳۳۱ در بابل − ۱۶ فروردین، ۱۳۷۶) خوانندهٔ پاپ ایرانی بود؛ که در سال ۱۳۷۶ بر اثر سکتهٔ قلبی و مغزی در گذشت. در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد. از آثار او می‌توان به آهنگ‌های کبوتر، ماهیگیر، ایران ایران و... اشاره کرد.

مازیار در تاریخ ۱ تیر ۱۳۳۱ به نام اصلی «عبدالرضا کیانی‌نژاد» در بابل زاده شد.

کشف استعداد
مازیار در نوجوانی استعداد شگرف خود در خوانندگی را نشان داد و در اردوهای دانش‌آموزی رامسر، به نوعی استعدادش در سطحی گسترده به نمایش گذاشته شد.

همسر مازیار افسانه سهایی است که در سال ۱۳۵۷ با مازیار آشنا شده بود مازیار شناختی از افسانه نداشت اما افسانه از طریق رادیو و تلویزیون آثار او را شنیده و دیده بود و مازیار خوانندهٔ مورد علاقه اش بود.

دختر بزرگ مازیار با نام غزل کیانی نژاد که آهنگساز، ترانه سرا و خواننده است. وی چند کنسرت برای بانوان اجرا نموده است و به‌همراه مادر، خواهرش ترانه که او هم اهل موسیقی است، و سعید عزیزی همسر غزل که آهنگساز است، شرکت پژواک هنر شرق را می‌گردانند.

قبل از انقلاب
نخستین آهنگ مازیار با نام «آرزوهای فردا» در سال ۱۳۵۲ منتشر شد. آخرین آهنگ او پیش از انقلاب «ایران ایران» بود که در سال ۱۳۵۷ منتشر شد.[۲]

آموختن موسیقی و تکامل
آشنایی با محمد نوری

در نیمهٔ دوم دهه ۱۳۴۰ مازیار یک دانش آموز دبیرستانی بود که به دوستانش گفته بود: «شک نکنید من یک روز خواننده معروفی خواهم شد.» و بعدها وی در یکی از مسابقات هنری دانش‌آموزان که به داوری محمد نوری برگزار شده بود، توانسته بود رتبهٔ اول را در بین دانش‌آموزان سراسر ایران کسب کند.

همکاری با جهانبخش پازوکی
وی برای ادامهٔ فعالیت در سن شانزده سالگی به تهران رفت تا بتواند کار در فضاهای حرفه‌ای را تجربه کند. جهانبخش پازوکی که تصادفاً در یکی از اجراهای او حضور داشت و با شنیدن صدای مازیار به وی پیشنهاد همکاری داد. اسم هنری مازیار را نیز همین آهنگساز برای او انتخاب کرده است. حاصل این همکاری ترانه‌هایی مثل «ماهیگیر» و «کبوتر» بود که این ترانه‌ها از محبوبیت برخوردار بودند. بدین ترتیب برای وی زمینهٔ همکاری با اساتید آهنگساز آن دوران همچون بابک بیات، محمد شمس، عماد رام، ناصر چشم آذر، تورج شعبانخانی، آرش سزاوار، عباس تجویدی و سایرین فراهم گردید.

پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران
وی تا سال ۱۳۵۷ به‌عنوان یک خوانندهٔ مطرح فعالیت داشت؛ و در سال ۱۳۵۸ از فعالیت وی کاسته شد. از سال ۱۳۵۹ بدون دلیل مشخصی کاملاً به حاشیه رفت؛ و حتی ترانه‌ای به نام شهید که پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران با آهنگسازی بابک بیات برای شهیدان ایران خوانده بود نیز برگ برندهٔ وی نشد. وی با وجود فراهم بودن شرایط برای اقامت در خارج از ایران، مایل به مهاجرت نبود. وی معتقد بود که تمام ترانه‌هایی را که قبل از انقلاب ۱۳۵۷ ایران اجرا کرده ارزشمند و قابل دفاع هستند، لذا لزومی بر ترک کشور نمی‌دید.

انتشار آلبوم گل گندم
پس از انقلاب ۱۳۵۷ و در دههٔ ۱۳۷۰ و حدود سال‌های ۱۳۷۳ آلبوم «گل گندم» وی انتشار یافت و در همان سال توقیف شد. گفته می‌شود پخش این آلبوم اتفاق ناگواری برای مازیار بود و مازیار نفع مادی از انتشار این آلبوم نبرده است.

درگذشت
مازیار در سال‌های پایانی عمر خود در حالی که چهار آهنگ را به طور آزمایشی ضبط کرده بود، این آهنگ ها با آهنگسازی عباس تجویدی بود و در استودیوی شخصی ضبط شده بود که بعد ها با کمک تجویدی و خانواده وی توسط ناشرین داخلی به بازار آمد در سحرگاه ۱۶ فروردین سال ۱۳۷۶[۲] در اوایل میان‌سالی زمانی که دو ماه و نیم مانده بود ۴۵ ساله شود، بر اثر سکتهٔ قلبی و مغزی در گذشت.

بازخوانی‌ها
حسین زمان
در سال‌های جنگ ایران و عراق، یکی از ترانه‌های مازیار به دست حسین زمان که در بیرون کشور درس می‌خواند رسید و به گفتهٔ خودش، این آهنگ بارها باعث گریه‌اش شد و موجب بازگشت وی به کشور شد. زمان چند سال بعد این آهنگ را بارخوانی کرد.